ความทรงจำในโรงเรียนสมัยมัธยม

ช่วงชีวิตของคนเรานั้น
แต่ละช่วงเวลา แต่ละสถานที่ แต่ละวัย แต่ละวัน แต่ละผู้คน
ก็ทำให้ความรู้สึก ความคิด จินตนาการ และการรับรู้แตกต่างกันออกไป

ช่วงชีวิตในสมัยมัธยมนั้น
หากจะเปรียบเทียบกับช่วงชีวิตทั้งหมดของเราแล้ว
ก็คงถือว่าเป็นช่วงเวลาอันสั้น น้อยนิดนัก
แต่ระยะเวลา 6 ปีนั้น
ระยะเวลาที่เราใช้ชีวิตอยู่ในโรงเรียนนั้น
ถือว่ามาก
มาก เมื่อเทียบกับ สิ่งที่เราได้รับจากโรงเรียน
ไม่ว่าจะเป็น มิตรภาพ ความรัก ประสบการณ์ โอกาสที่ดีๆ
อีกทั้งความทรงจำที่แสนเจ็บปวด
การพบ การพลัดพราก และการจากลา
สิ่งเหล่านี้ ล้วนเป็นสิ่งที่ได้เจอในโรงเรียนสมัยมัธยม

โรงเรียนมัธยม นับว่า เป็นแหล่งรวมมิตร
แหล่งรวมมิตรถึงสิ่งดี - ร้าย - สุข - เศร้า - เหงา - ทุกข์
ปะปนกันไป
แต่ก็ล้วนเป็นความทรงจำที่คิดถึงเมื่อไหร่
ก็ทำให้อดยิ้มเล็กๆในใจไม่ได้ทุกที

โรงเรียนมัธยมของฉัน เป็นโรงเรียน ที่ถือว่าใกล้ฃิดชุมชนมากเลยทีเดียว
โรงเรียนของฉันตั้งอยุ่ใจกลางชุมชน
หน้าโรงเรียนมีอู่รถเมล์ ร้านขายของชำชั้นนำของชุมชน แหล่งรวมรถตุ๊กๆ ร้านขายขนม ร้านข้าวนับสิบๆร้าน
ร้านก๋วยเตี๋ยวเรือที่รดชาดไม่แตกต่างกันอีกสองสามร้าน

ด้านข้างโรงเรียนก็เป็นหมู่บ้าน หมู่บ้าน แล้วก็หมู่บ้าน
ซึ่งเป็นแหล่งที่อยู่อาศัยของนักเรียนกว่าเจ็ดสิบเปอร์เซนต์ในโรงเรียน

ทุกๆคนในโรงเรียนคงผูกพันกับชุมชนเป็นอย่างดี

พอพ้นเขตโรงเรียนมาไม่กี่ร้อยเมตรก็เป็นตลาดสดของชุมชน
ถักจากตลาดสด
ก็เป็น บ้าน บ้าน บ้าน แล้วก็บ้าน
ถัดไปก็โรงเรียนประถม อีก สองสามโรงเรียน
ถัดไปหน่อยก็โรงเรียนอนุบาลอีกเป็นสิบๆโรงเรียน
ถัดไปอีกนิดก็วัดแล้ว
เลยมาอีกด้านหนึ่งก็เป็นมหาลัยฯเอกชนชื่อดัง

เห็นได้ว่า โรงเรียนของฉัน ตั้งอยู่ใจกลางชุมชน
แถมยังเป็นชุมชนที่ถือว่า ตั้งแต่เกิดจนลงโรง ก็ไม่ต้องไปไหนไกลเลยทีเดียว
อยู่กันในนี้แหละ ไม่ต้องเดินทางไกล

แต่สำหรับฉันแล้ว ไม่เลย
บ้านของฉันกับโรงเรียนอยุ่ไกลกัน แต่ก็ไม่มากนัก
ก็แค่เดินทางนานกว่าเพื่อนไม่กี่ชั๋วโมงเท่านั้นเอง
ขณะที่เพื่อนคนอื่นๆแค่เดินไม่กี่ก้าวก็ถึงบ้านแล้ว

**

ความทรงจำทีดีของฉันสมัยมัธยมนั้นมีมากมาย
แต่สิ่งที่ยังประทับใจจนถึงทุกวันนี้ก็คือ วันก่อนที่จะจบชั้นม.หก

ช่วงนั้น เรามีการแสดงกัน ในวิชาดนตรี
ซึ่งแต่ละห้องจะต้องทำการแสดงกัน
ซึ่งฉันก็ร่วมแสดงด้วย ได้รับบทดีทีเดียวเลยแหละ
นั่นคือ "ขอทาน" 55 เป็นบทที่สูงส่งใช่มั้ยล่ะ
แต่ขอทานอย่างฉัน มันไม่ธรรมดาอยุ่แล้วแหละ
มีเครื่องแต่งตัว ของประกอบมากมาย
นั่นคือ ผ้าขี้ริ้วของเพื่อนนั่นเอง
จากการแสดงวันนั้น มันก็ไม่มีดีเด่นซั้กเท่าไหร่
แต่มันกลับทำให้พวกเราเพื่อนๆในห้องสนิทสนมกันมากขึ้น
ได้ทำอะไรที่สุดโต่งก่อนจะจบไป
เมื่อถึงเวลา พวกเราก็ขึ้นแสดงโชว์ ฉันยังจำได้อยู่เลย ว่ามันเป็นโชว์ที่ห่วยที่สุด
แต่อุปกรณประกอบเด่น ที่สุด

พอเราแสดงเสร็จก็มาถ่ายรูปกัน
ฉันจำได้เลย ว่าพวกอาจารย์ที่ดุมากๆๆๆๆๆๆ
ก็ยังมาใส่เล่นถ่ายรูปกับพวกเราอยุ่เลย

ก็เป็นรูปแห่งความทรงจำที่ดีๆ ทียากที่จะลืมเลือน

มาวันนี้ ก็ได้พูดถึงความทรงจำที่ห่างหายมานานกว่าสามปี
มันทำให้ได้ข้อคิดอะไรมากมาย
ว่าวันเวลาดีๆเหล่านั้น ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มันจะกลับมาหาเราอีก
ที่ทำได้ก็แค่เพียง
เก็บรักษาความรู้สึกที่แสนดี และแสนอบอุ่นอันนั้นเอาไว้
ให้นาน ตลอดไป

รักเพื่อนๆทุกคนนะคะ